Vietnam: Het zuiden verkennen!

16-05-2018

2 nachten, dus 1 dag, had ik in Hue, de oude keizerlijke stad. Dat bleek ook genoeg; buiten de citadel om was er niet veel te beleven. Ik ging dus naar het oude keizerlijk paleis, dat al imposant begon met een vijver vol karpers en een binnenplaats die leidde naar de ontvangsthal van de keizer. Had ik eerder nog gedacht dat, ondanks 1000 jaar overheersing, de Chinese invloed niet zo sterk leek; daar kwam ik wel van terug. Helaas is het complex gebombardeerd tijdens de oorlog, maar een aantal gebouwen staat nog overeind en restauratiewerkzaamheden worden ondernomen. Onder andere de vertrekken van de moeder van de keizer, de eerder genoemde ontvangsthal dus, het theater, de leesruimte en de prachtige tuinen zijn nog te zien. Voor de vertrekken van de keizer moest je je fantasie gebruiken; daar was alleen een overwoekerd grasveldje met wat ruines van over. Ondanks wat Chinese toergroepen was het niet druk, en vaak liep ik zelfs alleen door de vertrekken en de tuinen, waardoor het leuk wegdromen was over hoe het zou zijn om een keizerin in Vietnam te zijn geweest...

Ik wilde nog een pagode bekijken die in Lonely Planet stond, die een eindje buiten de stad lag. Ik nam een Grab )(lokale Uber) heen: via een app bestel je een scooter (3x zo goedkoop als auto) en binnen 10 minuten op bestemming. Alleen waren er geen scooters in de buurt om me terug te brengen... dus ik had een mooie avondwandeling en na 3 kwartier wandelen was een chauffeur in de buurt om me de rest van de weg een lift te geven! De pagode zelf? 7 verdiepingen hoog, leuk, maar de omweg niet waard :-)

17-05-2018

Ik wilde van Hue naar Hoi An. Dat is met de bus misschien 3 uur, maar ik hoorde dat de Hai Van pas mooi zou zijn. En aangezien ik achterop de scooter zitten een van de grootste belevingen vind hier, besloot ik een Easy rider te huren voor de dag. Lekker achterop de scooter zitten en het verkeer beleven zoals de locals, ookal kan je zelf niet rijden. Zo vertrokken we om 9 uur, rugzak stevig achterop de scooter vastgebonden. De eerste hindernis was een eendenboer (is dat het juiste woord?) die met zijn honderden eenden de weg blokkeerde. Ach, ik kijk nergens meer van op. Mijn chauffeur wees ook Amerikaanse bunkers aan, die afstaken tegen het akkerland. Vanaf een motor krijg je veel meer mee van de omgeving dan vanuit de bus, zoals vissersbootjes waar blijkbaar hele gezinnen op slapen (!), waterbuffels die zich tot aan hun hoorns onderdompelen, en dus de Hai Van pas (bussen nemen een tunnel). Het uitzicht was mooi, maar ik moet bekennen dat ik de uitzichten in het noorden van VIetnam indrukwekkender had gevonden. Wel stopten we zodat ik kon zwemmen bij een waterval die kundig geexploiteerd werd; de natuurlijke stroming van het water werd beinvloed door dammetjes te maken, waardoor er tientallen poeltjes waren ontstaan. Privezwembaden! Daarnaast waren er overdekkingen gebouwd met hangmatten, oftewel het ideale dagje uit voor de locale Vietnamezen. We lunchten aan het strand en ik werd nog afgezet bij Marble Mountain, wat grotten met altaars erin bleek te zijn, en daarna bereikten we Hoi An.

18-5-2018 / 20-5-2018

Over Hoi An had ik niets dan goede verhalen gehoord, dus ik had zin om hier te verblijven. De stad is aan de bommen ontsnapt en daarom heeft het oude centrum de sfeer van vroeger weten te behouden. Er zijn dus tempels te vinden van de Chineze groepen die er woonden, oude woonhuizen van kooplieden die ondanks de overstromingen in oorspronkelijke staat zijn gebleven, de bekende 'Japanse brug', en overal hangen lampionnen. Voor de mensen die de Disneyfilm Tangled (Rapunzel) hebben gezien: daar deed het aan denken. Overdag is er dus het een en ander te bekijken, maar 's avonds komt de stad pas echt tot leven. Ik stond versteld van de enorme hoeveelheden mensen (en selfiesticks) die er overdag nog niet waren. Ik vroeg me af waar ze al die tijd waren geweest. Ik snapte het ook wel; de stad is prachtig verlicht door de lampionnen en een boottochtje maken op het water zou ik zelfs verkiezen boven een ritje in een gondel in Venetie. Tussen de bootjes door dreven zelfs lampionnen, die je te water kon laten en vervolgens een wens kan doen. Ik vind het vervuiling maar heb mijn principes een keer opzij gezet omdat ik een oud vrouwtje die ze verkocht wilde sponsoren, en ik nooit zomaar geld wil geven. En toegegeven; het ziet er sprookjesachtig uit. Mijn lampion zeilde een poosje met de wind mee, tot hij kapseisde en zonk. Het was leuk zolang het duurde. Waar Hoi An verder bekend om is zijn de kleermakers. Ze leveren kleren tegen Nederlandse prijzen, maar wel speciaal op maat gemaakt. En je kan zelf de kleuren samenstellen. Je kan zelfs een plaatje laten zien van iets wat je wil en een dag later ligt het voor je klaar (in mijn geval; een top die ik in Nederland voor 60 euro had zien hangen. Dat ging ik er mooi niet voor betalen, maar ik had er wel een foto van gemaakt in het pashokje...). Daarnaast heb ik een blazer en een jas laten maken, en ben nu nog enthousiaster over het maken van mijn eigen kleren met de naaimachine die ik van oma heb gekregen.

21-5-2018 / 22-5-2018

Ik nam de slaapbus van 17.00 naar Dalat en was er om 12.00 de dag erna. De stad was niet zo interessant, ik heb er niet eens foto's van gemaakt. Je kan er excursies doen zoals rotsklimmen, maar ik had er de tijd en het geld niet voor over. De dag erna pakte ik de bus naar Ho Chi Minh Stad, voorheen Saigon.

23-5-2018 / 24-5-2018 <3

Saigon bleek ook niet zo'n sfeervolle stad te zijn (in vergelijking met Hanoi bijvoorbeeld), maar genoeg te doen om me twee dagen te vermaken. Hier en daar is een koloniaal gebouw te vinden, zoals het postkantoor (ontworpen door Gustave Eiffel) en het overheidsgebouw. Er had nog een ander mooi gebouw gestaan, maar nadat dat gebombardeerd was is het Reunification Palace er neergezet in de jaren '60. Dat was het huis en de werkplek van de de president tijdens de oorlog, en ook de plek waar de oorlog eindigde toen er in 1975 een tank het terrein op rolde. Op mijn verjaardag stond ik vroeg op voor een tour naar de Cu Chi tunnels, die de guerillastrijders gebruikten in de oorlog tegen de Amerikanen. Op de heenweg stopten we bij een werkplaats voor mensen die gehandicapt waren geboren als gevolg van chemische wapens van de Amerikanen, Agent Orange. In het War Remnants museum had ik al talloze foto's gezien van de misvormde kinderen die als gevolg hiervan zijn geboren. De tunnels zelf waren indrukwekkend om te zien; ik kon me zo voorstellen hoe de arme Amerikanen door de jungle liepen en werden beschoten, om geen idee te hebben waar dat vandaan was gekomen. De gaten in de grond, afgedekt met houten luik en bladeren erop, waren groter gemaakt voor de toeristen; toch waren ze niet breder dan de omtrek van een gemiddeld persoon. Ook lieten ze zien welke boobytraps ze gebruikten tegen de Amerikanen, weer toegedekt met wat bladeren. Het ene moment loop je in de jungle, het volgende moment zak je door de grond en word je gespiest door puntige bamboestokken ingesmeerd met gif... deze oorlog kende alleen maar verliezers. We konden ook 100 meter door een tunnel lopen (gebukt dan. Ik ben niet snel claustrofobisch aangelegd, maar toch... en deze waren wederom groter gemaakt voor toeristen! Nou moet gezegd worden dat de meeste Vietnamezen tot aan mijn schouders komen...). Daarna ging ik nog naar het History museum en een tempel. Mijn verjaardag ging verder redelijk geruisloos voorbij, al werd ik wel digitaal aan alle kanten gefeliciteerd :-)