Nepal: Een trek in de bergen (sorry, heuvels!)

31-05-2018

We vertrokken met de Jeep vanuit Kathmandu de Himalaya in, om een (vrij korte) trek te lopen, de Tamang Heritage Trek (max. hoogte: 3200 m). We zouden 5 dagen lopen en in totaal 7 dagen weg zijn. Onze gids was de Nepalese Naresh. De heenrit was... interessant. We zaten in een gedeelde Jeep (10 mensen totaal incl. chauffeur, 4 mensen per achterbank). Dat was proppen (denk: sardientjes in een blik) maar bleek handig tijdens het rijden. De wegen waren zó slecht dat de auto alle kanten op schudde, maar door het schouder aan schouder zitten zat ik wel steviger! We reden naar het hotel waar we de eerste nacht zouden doorbrengen en waar we de laatste nacht weer terug zouden keren.

01-06-2018

Op dag 1 van de trek begonnen we meteen met stijgen. Halverwege wilden we lunchen maar dat lukte niet omdat er weinig gelegenheden waren en waar die er waren, was niemand aanwezig. Dat zorgde er wel voor dat we vrij vroeg op de plaats van bestemming waren, namelijk om half 1 al bij het guesthouse. Deze trek was er een van de weinige die Manon nog niet had gelopen in Nepal en was uitgekozen vanwege de geïsoleerdheid van het gebied. De trek is niet bekend en daardoor niet toeristisch, wat zorgt voor een authentiekere, 'echtere' ervaring van de Tamang bergvolken. In de 3 dagen dat we in totaal aan het lopen waren (daarover straks meer) zijn we maar 1 groepje toeristen tegengekomen. Het moet trouwens gezegd worden dat we wel in de Himalaya waren, maar niet in de ''bergen'': tot 3500 meter zijn het heuvels. Hier ben ik het niet mee eens: in Limburg hebben we ''heuvels''; de spierpijn in mijn benen achteraf schreeuwde toch echt dat we over een berg heen gewandeld waren! Bij het guesthouse waren een paar schattige kindjes die weliswaar geen Engels spraken, maar dat is ook eigenlijk niet nodig. Manon gaf ze haar camera en wat pen en papier, waarmee ze zich goed vermaakten. Ook een paar muziekvideo's op haar smartphone waren fascinerend voor ze. Ze trokken een sjaal over hun hoofd en gingen met zijn tweetjes gebiologeerd kijken. Het was een schattig gezicht. Op zich zou het niet verwonderlijk moeten zijn dat kinderen uit een land in ontwikkeling niet bekend zijn met smartphones, maar mijn ervaring staat daarmee in contrast. Het is me het afgelopen jaar opgevallen dat op veel plekken waar ik kwam - zei het Afrika of Jordanië - de smartphone wijdverbreid is. Mensen kunnen in een tent wonen of een hutje van modder, ze kunnen nog op houtvuur koken, maar de smartphone heeft breed zijn intrede gedaan (opladen gebeurt bijvoorbeeld, zoals ik in Jordanië zag, met een zonnepaneeltje!). In de bergen (sorry, ''heuvels'') van Nepal is dat dus niet het geval. Maar, om Manon te quoten: ''Ze hebben toch geen internet, dus waarom zou je een smartphone hebben?''.Veel huizen in het bergdorp waren nog in wederopbouw na de aardbeving van 2015; op veel plekken waren ze echter wel bezig de golfplaten daken -een noodoplossing- opnieuw te bedekken met de traditionele houten dakbedekking. 

02-06-2018

Op dag 2 moesten we 1,5 uur dalen en 5 uur stijgen. Dat werden er uiteindelijk 7 uur. Manon ging halfdood (eigen woorden). Ze was nog herstellende van een longontsteking en had een piepende ademhaling, was benauwd en had brandende longen. Nou kan ik meestal wel vertrouwen op mijn basisconditie, maar ik had nu natuurlijk meer dan 10 kg bepakking op mijn rug en zat er weinig variatie in de tocht: het was of flink stijgen of een heel stuk dalen. Dan had Manon tenminste haar longontsteking nog als (valide!) excuus... met zicht op de top stopten we nog even voor een lekkere lemon thee. Daarna het laatste stuk naar boven, want daar zou het dorpje liggen waar we zouden overnachten. 'Dorpje' bleek een overstatement: ik telde in totaal 6 huizen (misschien was 1 ervan wel een schuur). Boven op de berg (het hoogste punt van de trek; 3200 m) was het verrassend koud. Er was alleen een hurk wc en geen douche en geen kraan. Om 7 uur lagen we in bed met een extra deken. In de ochtend hadden we tussen de wolken door wel uitzicht op een paar imposante besneeuwde pieken van de Himalaya.

03-06-2018

Op dag 3 moesten we 3,5 uur dalen (zouden er 2,5 moeten zijn geweest...). Stijgen is ook vermoeiend maar gaat me beter af, omdat dat meer op conditie dan spierkracht berust en mijn conditie over het algemeen prima is. Tijdens het dalen zet ik me de hele tijd schrap met mijn bovenbenen, die na een tijdje gewoon blokkeerden. Als mijn hoofd dacht 'doorlopen!' stonden mijn benen toch stil. Het was ook wel steil, we zijn echt geen watjes (aldus Manon). In contrast vloog Manon haast de berg af en ik vroeg me serieus af of het niet makkelijker zou zijn als ik me naar beneden zou laten rollen. Vandaar de theorie dat dalen meer op spierkracht berust en stijgen op conditie: ze had hier bijna geen last van haar longen. Toen we na deze beproeving nog een paar uur zouden moeten stijgen naar het dorpje waar we de nacht zouden doorbrengen, bleek dat toch voor Manon haar longen teveel gevraagd; ze was erg benauwd. Ik was over mijn eigen conditie nou ook niet bepaald positief verrast. Daarom hebben we ter plekke een guesthouse gezocht, en uiteindelijk een gevonden die niet dicht was (tja, laagseizoen...). 

04-06-2018

We besloten dat het er niet beter op zou worden met Manons longen en dat het geen goed idee was om verder de berg - sorry, heuvel - op te gaan.Terug naar het begindorp dan maar. Volgens de gids was het 4 uur lopen maar wel over een autoweg dus vlak. 4 uur? Nee joh, 1,5... want vlak lopen, dat kunnen deze Nederlanders wel! In het hotel was geen stroom... dan maar lezen en een dutje doen. Om 6 uur floepte de lichten aan maar was er geen wifi. Toen heb ik maar boek gelezen over het familiedrama in het Nepalese koningshuis in 2001, waar de kroonprins zijn familie doodschoot. Intrige...

05-06-2018

Met de (gedeelde) jeep gingen we weer terug naar Kathmandu, over de slechtste wegen ooit. Na 5 uur rijden kregen we een lekke band. Geen probleem, vonden we, want we hadden een reserveband en zo konden we ook eens zien hoe je een autoband vervangt. Probleem is alleen dat ze het met de APK niet zo nauw nemen, want de reserveband was ook te slap... En dan nu een les over Nepalese efficiëntie: hulp was onderweg... vanuit Kathmandu. Het zou 2 tot 3 uur gaan duren, dus we moesten onszelf maar een poos gaan vermaken langs de kant van de weg. Een andere auto die ons na een paar uur te hulp schoot had onze redding kunnen zijn maar je gelooft het niet: hun reserveband was ook slap... Uiteindelijk, na 4 uur, konden we verder toen een auto langskwam die een extra band had. Of de hulp uit Kathmandu het ooit heeft gered is me niet helemaal duidelijk. Eenmaal aangekomen konden we slapen in een appartement van een vriend van Manon en hebben we pizza gegeten in de toeristische wijk Thamel.

06-06-2018

We hadden vanwege de afgebroken trek een extra dag in Kathmandu, wat een zegen bleek in ons drukke programma in Nepal. We zijn rustig opgestaan, hebben wat dingen geregeld (zoals was wegbrengen), geshopt (Thamel is een leuke maar toeristische wijk!), gevideobeld, en een massage genomen. Dat was voor Europese maatstaven al goedkoop, nog goedkoper omdat Manon een ledenkaart had; 15 euro voor een uur! Dat uur was zo voorbij maar we werden intussen goed gekneed. We moesten ons helemaal ontkleden, en kregen alleen een oncharmant soort onderbroekje aan. Met persoonlijke ruimte werd niet echt rekening gehouden en de handen van de masseuse kneedden enthousiast mijn kont. Ze bewerkte eerst de hele achterkant, waarbij ik op mijn buik lag. Daarna mocht ik me omdraaien en op mijn rug gaan liggen. Ik vroeg me nog af of ze discreet zouden zijn en om mijn borsten heen zou masseren: nee hoor, deze werden gewoon meegenomen... na afloop voelden we onze benen wel een stuk minder en hoewel de spierpijn een dikke 4 dagen zou aanhouden, had het kneden en rekken en strekken wel effect gehad!