Nepal: Raften, Neushoorns en het weeshuis

10 juni 2018 - Pokhara, Nepal

07-06-2018

We vertrokken vanuit Kathmandu met de bus om te gaan raften waar ik zin in had, want ook al is het super outdoors-y, adrenalineverhogend en compleet iets voor mij, ik had het nog nooit gedaan. We zouden 3,5 uur rijden en om 10 uur op de beginplek aankomen. Nepal's grootste 'snelweg' uit Kathmandu is echter een kronkelweg langs de bergwand, enkelbaans. En als de boel dan vaststaat kan je rustig al je plannen verzetten, want dan duurt het wel even voor je op bestemming bent... We weten nog steeds niet precies wat er aan de hand was, maar om 1 uur waren we dan aangekomen en kregen we een zwemvest en helm aangemeten. Onze bagage werd vervoerd naar het eindpunt. We kregen een korte uitleg en wat commando's aangeleerd ('Peddelen!' 'Stop!' Hou je vast!' 'Zet je schrap!').

Toen konden we in de boot en voeren we met de stroom mee! Mijn enige wildwater ervaring is in de Piranha in de Efteling dus ik vond sommige stukjes van de stroomversnelling al vrij intens, maar volgens Manon (die het al vaker had gedaan) was dit allemaal niet zo spannend (een 1 op een schaal van 5 in termen van raft-heftigheid). We konden daardoor wel vaak overboord om te zwemmen (of beter gezegd naast de boot te dobberen terwijl we snel met de stroming meedreven). Na afloop hadden we nog de gelegenheid om ons af te spoelen onder een kraan en konden we de bus in naar Chitwan. We werden uiteindelijk ergens aan de kant van de weg eruit gezet waar gids op ons stond te wachten... sinds 2 uur 's middags. De arme man had 5 uur op ons staan wachten omdat ons programma zo was uitgelopen. Daarna konden we nog avondeten, we hadden geen keus maar kregen gewoon 3 gangen voor onze neus. In het hotel waren we praktisch de enige gasten.

08-06-2018

Het regende. Hard. Maar dat mocht de pret niet deren (we hebben tenslotte allebei een regenjas bij ons). We begonnen met een boottocht in een uitgeholde boomkano, die bestuurd werd door met een lange tak te bomen. Al met al deed het me erg denken aan de Mokoro waarme we in Botswana de Okavango Delta op waren geweest (lees: het was precies hetzelfde). We spotten vogels en krokodillen. Daarna gingen we wandelen samen met de gids. We hebben een hoop herten gezien. En meer regen. En modder. Maar:daardoor zagen we wel verse tijgersporen! Dus wat doe je dan? Erachteraan natuurlijk! In de regen, door de jungle, als ware scouts, maar dan spannender. De tijger hebben we uiteindelijk niet gevonden maar het idee dat hij in de buurt was was wel opwindend. De tocht eindigde bij het Elephant Breeding Centre. 

Het dorp waar we sliepen, Sauraha, was op toeristen gericht maar wel gezellig. Sowieso kon het contrast niet groter met de bergen. Daar was het (die ene nacht bovenop de berg) zelfs koud, waren de dorpjes geïsoleerd omdat er geen wegen waren of die waren erg slecht, de mensen die er leefden waren echte bergvolken van Tibetaanse afkomst en natuurlijk de prachtige Himalaya op de achtergrond als de wolken even wegtrokken. In het zuiden was het tropisch warm, is het makkelijk te bereiken (want plat), leven olifanten en tijgers, lijken de mensen veel meer op Indiërs en is het kleurenpalet anders. Warme tinten, veel groen, tegenover het blauwachtige en grijs van de bergen. De olifanten lopen midden in de stad op straat. Wel met iemand erop natuurlijk. Gezinnen houden hier hun olifant als 'huisdier', onder een overkapping in de achtertuin. Ik vroeg de gids wat hij vond van het rijden op olifanten, want dit wordt in het Westen natuurlijk geadverteerd als 'not done'. Hij was juist voor, vanuit een conservatie oogpunt. Toch had Manon geregeld dat we geen olifantenrit deden, dus daarom deden we een jeeptour.

Met de boot werden we naar de overkant van de rivier gependeld, waar de Jeep op ons wachtte. Ik waande me weer helemaal in Afrika, waar ik nog maar een aantal weken terug natuurlijk talloze van zulke gamedrives deed. We zagen al vrij meteen een zwarte beer in de bosjes maar die liep snel weg. Ooit afgevraagd hoe het kon dat in het Jungleboek een panther, tijger, wolven en beer in een bos leven? Dat van die tijger en beer klopt in ieder geval! Verder zagen we neushoorns, 2 soorten apen, zwijnen, stopten we bij een alligator breeding centrum en werden we gepasseerd door olifanten met hun mahout (het blijft wennen dat ze vlak langs je lopen en dat dat blijkbaar normaal is hier. Ik bedoel, die dieren zijn gróót!). Op de terugweg zagen we een poos niks want het riet was heel hoog maar ineens, op de weg, een zwarte beer! Die liep onverstoord onze richting uit, tot hij in het riet dook. Daarna konden we zien hoe het riet ritselde, dichter en dichter bij... dat vind ik het leuke aan wild spotten, de spanning of het dier zich gaat laten zien. Hij stak nieuwsgierig zijn snuit uit het riet maar oordeelde dat de Jeep te dichtbij stond, dus hij verdween weer. Een mooi cadeautje aan het einde van de dag. Na het avondeten hadden we nog de Tharu culture show die elke avond wordt gedaan. De Tharu is het lokale volk en Manon had me gewaarschuwd voor de ongemakkelijkheid van de show, waarin ze traditionele zang en dans lieten zien. De mannen met stokken, de vrouwen zongen en klapten. De zaal zat verrassend vol en uiteindelijk was het wel leuk, vooral de man die zich in een pauwenpak hees waarvan de staart omhoog kon.

09-06-2018

Manon was helaas ziek, dus ging ik alleen wandelen en vogels spotten met de gids. We zagen twee parende slangen, wat blijkbaar geluk brengt. Toen vertelde de gids over voortplanting bij dieren (en mensen), wat raar was. We hebben nog gekeken bij het olifanten wassen in de rivier. De rest van de dag hebben we gechilled. 's Avonds heb ik nog gewandeld met de gids, door het dorp. Hij liet de traditionele bouwstijl zien (riet met modder). Dat moet elk jaar opnieuw gebouwd worden, daarom stappen veel mensen over op 'normale' huizen. Hij noemde ze lui, ik snap het eigenlijk wel. Het is jammer als traditionele manieren van leven naar de achtergrond verdwijnen, maar waarom niet kiezen voor de duurzame, stevige, makkelijke manier?

10-06-2018

We namen de bus naar Pokhara. We logeerden bij Rita, het gastgezin waar Manon in totaal 10 maanden gewoond heeft. Het huis, gelegen in een goede buurt in Pokhara, is van haar schoonouders. In Nepal is het gebruikelijk dat de oudste zoon bij de ouders woont met zijn gezin. Dus het huis werd bevolkt door opa, oma (die weg was naar een meditatie retraite), man des huizes (die zijn gezicht bijna niet liet zien), Rita dus, dochter Rajita van 11, zoon Rajit van 8, en nichtje Riya van 14. Zij is de dochter van de broer van de man van Rita (volg je het nog?) die in Londen woont. Toen zij daarheen verhuisden werd zij op 1-jarige leeftijd ondergebracht met de belofte haar over te laten komen, maar dat is nog steeds niet gebeurd. Manon weet zelfs niet of ze haar nu 5-jarige zusje wel eens heeft ontmoet, omdat haar ouders 5 jaar geleden voor het laatst in Nepal waren. Ik heb het wel met haar te doen...

Rita is een hele aardige vrouw die alleen redelijk aan huis is gebonden omdat ze van haar schoonouders elke ochtend om 5 uur de vloer moet vegen. En koken. En de afwas doen. Ik moest wennen aan dit specifieke cultuurverschil, waarin vrouwen soms als weinig meer dan huissloof gebruikt worden. Voorbeeld; toen we de dag later met Rita en de kids uit eten gingen, zou je denken: 'Fijn, hoeft ze een keer niet te koken!'. Maar de heren kunnen blijkbaar nog geen ei bakken voor zichzelf: bij terugkomst moest ze gewoon de keuken in. En als je denkt dat vrouwen waardering krijgen voor het koken: Gasten eten normaal, dan de man des huizes, dan opa en oma en de kinderen, en dan pas de vrouw. Gezellig is anders. En toen bleek dat ze in verwachting was van een tweede dochter moest ze de zwangerschap afbreken... Oké, end of rant. Het zijn cultuurverschillen en zo moet ik ze behandelen, maar dat maakt het niet makkelijk...

We hebben Rita geholpen met potato chapati's maken, dus aardappels gepeld. Ze hebben een mooi huis, echte middenstand Nepalezen. Ik had een lemen hutje verwacht omdat Manon vertelde dat tot een paar jaar terug de stroom vaak uitviel. Ze hadden ook sinds kort pas een douche en een westers toilet. Pokhara bleek echter de tweede stad van Nepal te zijn maar wel veel relaxter, schoner, rustiger... 

11-06-2018

We hadden bij Rita ontbijt met Dal Bhat (rijst met een assortiment aan andere dingen), daarna zijn we naar de school gelopen waar Manon heeft lesgegeven. Het hoofd van de school is begonnen met het weeshuis waar Manon's stichting geld voor heeft opgehaald. Op de school hebben we de openingsceremonie bijgewoond. Dat bestond uit het Nepalese volkslied en gebed, want de school is Christelijk (een minderheid in Nepal). Het was voor Manon leuk om een hoop oude bekenden te zien, voornamelijk kinderen uit het weeshuis die inmiddels (8 jaar later) in de 20 zijn en zelf lesgeven. Daarna namen we de bus naar Lakeside, het toeristische gedeelte van Pokhara aan, wel, het meer. Welke bus? Er zijn nergens bordjes of tabellen (al hebben ze wel bushokjes neergezet: het is een stap). Toch is het niet moeilijk om de juiste te vinden: luister gewoon naar de busboy die uit de bus hangt en heel hard 'Lakeside! Lakeside!' roept. Dat is makkelijk aan de bus nemen: je kan op elk moment op- of uitstappen. We hebben eerst een milkshake gedronken, daarna een massage door twee blinden. Een mooi initiatief om gehandicapten aan het werk te krijgen. De man die mij masseerde leek oprecht wat voorzichtiger en beheerster in vergelijking met de andere massage die ik had gehad. En nog een voordeel: je kunt je rustig uitkleden, ze zien toch niks. 's Avonds zijn we met Rita en de kids uit eten geweest, wat ze normaal nooit doen dus dat was leuk.

12-06-2018

We hadden een niksdoen dag. Ik heb Rita's sari gepast, een kledingstuk dat door vrouwen uit India en Nepal wordt gedragen. Het bestaat uit een onderrok en een lange doek die je om je heen drapeert. Niet praktisch, wel mooi. Daarna zijn we naar de speelhal geweest met Rajit en Rajita. 's Avonds gingen we naar het weeshuis met de taxi, waar we bij het avondgebed zijn geweest. Het was leuk om eindelijk Binod te ontmoeten, waar Manon al lang mee samenwerkt. Hij is dit weeshuis oorspronkelijk begonnen toen hij straatkinderen in huis haalde, maar inmiddels is dat uitgegroeid tot een prachtig groot gebouw waarvan een derde verdieping in aanbouw was. Sommige kinderen zijn wees, maar sommige waren straatkinderen, of wonen er omdat hun ouders niet voor ze kunnen zorgen, of omdat de ouders in het Midden Oosten werken. Een groot deel van de Nepalezen gaat naar het buitenland om te werken, zodat thuis de familie ervan kan leven. Samen vormen ze als het ware een groot gezin. Van de 28 kinderen zijn er 4 van Binod zelf en hij en zijn vrouw wonen er, samen met 2 helpsters en hun kinderen. We mochten op de kamer van de oudste 2 dochters slapen. Het was bijzonder om te zien hoe Manon op haar plaats was in het weeshuis, hoe leuk iedereen het vond dat ze er weer was en hoe bijzonder de plek voor haar is. 

13-06-2018

We gingen met de schoolbus mee naar Lakeside, we hebben rondgelopen op zoek naar een kapper omdat ik mijn haar wilde laten verven met henna. Tijdens het wachten heb ik mijn wenkbrauwen laten doen en een gezichtsbehandeling genomen. Werkelijk, ik word nog een meisjesmeisje! Even leek de kapster te schrikken alsof ze de tijd vergeten was en hoorde ik het woord 'green' vallen... ik zei dat ik elke kleur prima vond, te donker of te licht, maar alsjeblieft niet groen! Na uitspoelen en fohnen bleek mijn innerlijke ginger, iets wat al in mijn genen lag via mijn vader en opa, naar boven te zijn gekomen. Mijn haar was mooi oranjerood. Niet om het een of ander, maar rood haar staat goed bij mijn sproeten... 

Daarna zijn we uit eten geweest met Sanne, Doris en Femke die ook bij Mountain Child Care vrijwilligerswerk deed. Plotseling ben ik toen ziek geworden. Ik heb een ellendige avond gehad: koorts, zweten, hoofdpijn, rugpijn, buikpijn, overgeven, diarree... en het was vooral onverklaarbaar omdat het zo snel op kwam. Vanaf 4 uur 's middags tot de volgende ochtend heb ik op bed gelegen. 'S avonds werd er voor me gebeden, zei Manon. En of je erin gelooft of niet, de dag erna voelde ik me als bij een wonder stukken beter... wel verzwakt, maar de hoofdpijn en koorts waren weg en ik heb niet meer overgegeven.

14-06-2018

Lekker een dagje uitzieken. We zijn nog wel naar het Mountain museum geweest, op 10 minuten lopen van het weeshuis. Het was goed om er even uit te zijn maar ik voelde me nog wel draaierig. Misschien omdat het enige wat ik in een etmaal had gegeten, de 2 sneetjes brood van mijn ontbijt was... 's Avonds hebben we de eerste helft van een voetbalwedstrijd gekeken, want het WK is bezig. Omdat de stroom 2x was uitgevallen was het spannend of het ervan ging komen, maar het lukte! Ook al was het commentaar in een taal die niemand verstond... de dag erna pakten we de bus terug naar Kathmandu, waar we natuurlijk 3x zo lang over deden als we in Nederland zouden hebben gedaan.

16-06-2018

Laatste dag in Kathmandu. We hebben wat dingen geregeld, nog wat spulletjes geshopt in de toeristenwijk Thamel, een hoop kleren opgestuurd (4 kg voor mij en 10 voor Manon, voor mij de kleren die ik had laten maken in Vietnam en wat vesten die ik niet meer nodig had omdat het zo warm is, en voor Manon een hoop kleren die ze voor 5 maanden werken wel nodig had maar voor 4 maanden reizen niet). Voor Manon weer het einde van een periode in Nepal, haar tweede thuis: morgen op naar Bangkok!

1 Reactie

  1. Lute:
    23 juni 2018
    Prachtig verhaal weer Jamie, wat een avontuur. Ben benieuwd naar je rode haar. X Brigit o