Vietnam: En weer verder: Hanoi en Phong Nha

12-5-2018

Ik werd door Stado met de scooter afgezet bij het mausoleum van Ho Chi Minh, de communistische leider die in 1969 is overleden. De man was erg bescheiden en wilde graag gecremeerd worden. Wat doe je dan? Juist: je bouwt een mausoleum waar je zijn gebalsemde lichaam inlegt zodat miljoenen Vietnamezen er jaarlijks langs kunnen schuifelen. De rij was enorm maar een uur wachten later kon ik onder het strenge toezicht van in het wit geklede bewakers het complex in waar hij inderdaad lag. Nou weet ik vrij weinig van 'Ome Ho', zoals hij hier genoemd wordt, maar wel dat hij vrij belangrijk moet zijn geweest (zijn beeltenis vind je veelvuldig op communistische propagandaposters op straat). Verder op het complex bevond zich een presidentieel gebouw wat niet bezocht kon worden, Ho's oude huis op palen, en een museum dat visueel mooi maar informatief niet heel sterk bleek te zijn (ik weet nog steeds niet precies wie HCM was dus ik heb het maar op Wikipedia opgezocht. Wist je dat die man de halve wereld over reisde? Best bijzonder voor iemand van zijn tijd!). Ook al was het zaterdag, er waren veel schoolklassen waarvoor ik soms net een attractie leek; er werd vaak enthousiast gezwaaid of 'hallo' geroepen. Ook kwam een groepje kinderen op me af, en het dapperste jongetje leek uitgekozen (of naar voren geschoven) om me te vragen waar ik vandaan kwam. Ik antwoordde dat dat Holland was, waarop ze wegstoven en 'Ola! Ola!' naar hun klasgenootjes riepen. 

Van een paar ouders moest ik ook op de foto met hun kinderen wat wel oke is, de kids gaan met gezonde tegenzin naast me staan en zo heb je een foto van drie mensen die er eigenlijk geen zin in hebben. Het volgende stel ouders drukte een peuter in mijn handen, die meteen begon te huilen (en geef haar eens ongelijk...)

Daarna ging ik naar het Etnografisch museum, waar ik helaas maar 1 uur voor had. Dat was veel te weinig want het was precies een museum wat in mijn rijtje favorieten thuishoort: kostuums en gebruiksvoorwerpen van verschillende etnische groeperingen en buiten allerlei traditionele nagebouwde huizen, sommige op palen. Een goede reden om terug te komen naar Hanoi en een keer de tijd te nemen voor dit museum! Stado haalde me op bij het museum met de auto en bracht me naar het vliegveld. Daar lunchten we nog en maakten we de laatste selfie voordat we afscheid namen. Ik ben heel hartelijk ontvangen, hartstikke gezellig!

Het was een uurtje vliegen naar Dong Hoi, en nog een halfuur met de taxi naar Phong Nha. Dat wint het natuurlijk van de busreis van 9 uur!

13-5-2018

Ik sliep in het Easy Tiger Hostel. Het plan was om 1 nacht te blijven maar dat kon pas vanaf 2 en uiteindelijk bleef ik er 3. Elke ochtend om 9 uur werd een informatief praatje gehouden over de dingen die er te doen waren in de omgeving. Samen met een jongen en meisje die ik op het vliegveld had ontmoet ging ik een scooter huren. Dat kost geen knoop: inclusief benzine ongeveer 7 euro. We hoefden geen borg te betalen (in theorie hadden we de scooter niet terug hoeven brengen) en we hoefden ook geen rijbewijs te laten zien. De verhuurder keek wel bedenkelijk toen hij hoorde dat we nog nooit eerder scooter hadden gereden, en raadde ons een Easy Rider aan, maar gaf ons de scooters toch mee. We gingen naar de botanische tuinen (niet, zoals meestal, keurig aangelegde tuinen, maar 3 wandelroutes van verschillende lengte door de jungle). Onderweg kwamen we wolken van vlinders tegen, wat het toch al mooie park een extra sprookjesachtig tintje gaf. In de tuinen kozen we voor de lange wandeling en konden we onderweg stoppen om te zwemmen in een poeltje. Ondanks dat de zon scheen hoorden we onweer en korte tijd later trok het dicht boven ons. Toch duurde het een tijd voordat de eerste druppels vielen maar toen dat gebeurde werden we door-en doornat. De route leidde langs een waterval waar we tegenop moesten klimmen, heel tof. We hadden theoretisch gezien daar weer kunnen zwemmen, maar aangezien het nog onweerde en we al kletsnat waren, hebben we dat niet gedaan. 

Na de tuinen scooterden we nog naar de 8 ladies cave, waar in de Vietnamoorlog (hier de Amerikaanse oorlog genoemd) 8 personen door een bombardement vast kwamen te zitten in een grot. Pogingen om ze te bevrijden in de daaropvolgende dagen mochten niet baten en ze hebben het niet overleefd... dit deel van Vietnam is, omdat het zo smal is in de breedte, het op een na meest gebombardeerde deel. Ons werd ook sterk afgeraden om zomaar aan de wandel te gaan en vaak kan dat niet eens zonder gids, omdat er explosieven kunnen liggen die nog niet zijn afgegaan. In het landschap zijn nog bomkraters te vinden, alhoewel de Vietnamezen deze vaak weten te benutten (door er water in te gieten en er vissen in te houden, bijvoorbeeld). Wat ook opviel is het aantal kerken in de omgeving, vaak een mooie mix tussen katholiek en Oosterse bouwstijl. Iets wat de Fransen hebben achtergelaten, misschien?

14-5-2018

Na het ochtendpraatje schreef ik mijn naam op het bord om mee te gaan naar de Phong Nha grot. Je betaalt per boot, dus als je 9 andere mensen weet te regelen betaal je maar 1/10 van de prijs voor de boot. De grot is namelijk per boot te bezichtigen, aangezien deze onder water ligt. In de Amerikaanse oorlog was er een ziekenhuis gevestigd en daarom hebben de Amerikanen geprobeerd de grot op te blazen. De boottocht was ongeveer 20 minuten waarna we de opening van de grot bereikten. De motor ging uit en we werden verder in stilte door de grot gepeddeld.

Daarna leenden we fietsen en gingen we naar de Duck Stop. Een slimme Vietnamees heeft van een lokaal gebruik - het houden van eenden - een leuke bron van inkomsten gemaakt. We kregen eerst een drankje, daarna gingen we naar de eenden. We kregen we een voor een wat voer in onze handen, wat geweldig kietelt als de eenden het opeten. Daarna moesten we gaan zitten met onze schoenen uit en een 'kommetje' maken van onze voeten. Tussen onze voeten kregen we toen eendenvoer waar de eenden zich enthousiast op stortten. Het is een enorm grappig gevoel en sommige mensen kregen er de slappe lach van. Hoe vaak gebeurt het dan ook dat je een voetmassage krijgt van een groep eenden... Tot slot mochten we nog met een eend gooien. Huh, gooien? Blijkbaar wordt dat hier gedaan om bijvoorbeeld een nieuw rijstveld te zegenen: hoe hoger je de eend gooit, hoe meer geluk. Dus, we pakten allemaal een eend en op de tel gooiden we deze zo ver mogelijk, waarbij we een wens mochten doen. Daarna kregen we nog heerlijke loempiaatjes toe.

Deze Vietnamees had ook een waterbuffel gered, die spontaan tot Donald Trump was gedoopt. Deze waterbuffel vindt het prima als je erop gaat zitten wanneer hij een duik neemt. Dat deden een paar van de groep dus, waarbij ze een spontane fotosessie kregen bovenop de stier. Ik hield het bij gewoon ernaast gaan staan. We sloten de dag af door te fietsen naar de Phong Nha Farmstay, bekend om de zonsondergangen. Het was alleen bewolkt. We konden de fietsen achterlaten en pakten de shuttle terug naar het hostel.

15-5-2018

Ik boekte de bus van 3 uur naar Hue, op een paar uurtjes rijden van Phong Nha. Daarvoor ging ik nog met een paar mensen naar de Paradise Cave, waarvoor we dit keer wel een Easy Rider huurden. Vanaf de entree was  het nog best een stuk (omhoog) lopen naar de grot (verklaart waarom hij pas in 2003 is ontdekt). De grot is erg groot. Zelf kan je het eerste deel zien, maar met een tour kan je zelfs 7 kilometer ver de grot in! Daarna ging ik terug naar het hostel en wachten op de bus, waarbij ik snel nog wat tijd had om blogs te uploaden. Om kwart voor 4 had ik de bus naar Hue. Ik zat naast een Frans meisje dat een paar maanden in India en Nepal was geweest, waar ik leuk mee heb gekletst.